Wuif jij gevoelens weg? Red jij je kind? Of bagatelliseer jij gevoelens?
Het is belangrijk om de gevoelens van kinderen te
bevestigen. Ze niet weg te redeneren, niet weg te wuiven, niet
te bagatelliseren maar ook NIET op te lossen.
Kinderen groeien mentaal gezond op als zij weten dat het heel normaal is om
buiten heel fijne gevoelens ook andere, minder fijne gevoelens te hebben, om
boos te zijn, om verdrietig te zijn, om je geen raad te weten, om verward te
zijn, om frustratie te voelen enzovoort.
Als we erover nadenken proberen we best vaak een kind op te laten houden met
voelen wat het voelt. “Gedraag je niet als een baby!” zeggen we tegen
een kind dat huilt omdat het iets niet krijgt dat het wil. “Is niet erg,
ik bel wel met die moeder om te zorgen dat jullie toch kunnen
afspreken…” als een kind afgewezen wordt omdat het met een ander kind
wil afspreken. Even erover wrijven en zeggen: “Zo, het is alweer
over,” als een kind gevallen is. “Je kunt het toch op je
wenslijstje voor je verjaardag zetten,dat is al heel snel,” als een kind
graag het nieuwste speelgoed wil hebben. “Als je nou eens gaat vertellen
dat je heel hard je best had gedaan, dan wil de juf vast wel een hoger cijfer
geven,” als een kind verdrietig is dat het geen hoog cijfer heeft….
Heb jij ook voorbeelden, dingen die je hebt gehoord dat ouders zeggen om de
gevoelens van een kind te verminderen of te laten ophouden?
Als je erover nadenkt is het best krom, want is een kind eenmaal volwassen dan
willen we graag dat het over zijn gevoelens praat… Diezelfde persoon heeft
als kind heel vaak gehoord dat de gevoelens die het had ‘niet goed’ waren, en
dat die moesten ophouden…
Een kind heeft er veel meer aan als wij het toestaan de gevoelens die het heeft
te voelen. Zodat het kan leren dat hij of zij met die gevoelens om kan gaan.
Dat de wereld niet instort, dat je er weer uitkomt, dat je je na een poosje
weer beter voelt, anders voelt.
Probeer dus niet de gevoelens van je kind op te lossen, het te redden of de
gevoelens weg te praten.
Wat kun je wél doen?
Bevestig de gevoelens: “Ik merk dat je erg boos bent (of verdrietig of
gekwetst of…)”
Hou daarna je mond en heb er vertrouwen in dat je kind er zich doorheen slaat.
Vind je het moeilijk om er niets aan te ‘doen’, dan help je je kind het meest
door echt interesse te tonen en nieuwsgierigheidsvragen te stellen, en NIET te
oordelen, NIET op te lossen, NIET de gevoelens weg te praten.
Je zou kunnen vragen aan je kind of hij of zij jou erover wil vertellen en stel de volgende vragen:
Wat is er gebeurd?
Wat deed jij toen?
Wat gebeurde er daarna?
Hoe zou je het willen oplossen... dat soort vragen…
Zorg dat de antwoorden uit je kind komen en niet vanuit jou 😉
Je kind zal groeien door jouw oprechte aandacht en leren dat het zichzelf kan redden.
En wat je óók kunt doen, is voorleven (het goede voorbeeld geven) hoe je met je gevoelens omgaat. Dus dat onze gevoelens allemaal oké zijn, maar dat we onszelf wel onder controle moeten houden, ook als we boos, verdrietig, gefrustreerd zijn. Hier kun je over praten met je kind, maar nog belangrijker is te laten zien hoe jij zelf met je gevoelens omgaat en dat je anderen geen pijn doet als jij je niet goed voelt. Dat je iemand anders niet laat boeten voor jouw gevoelens.
Rudolf Dreikurs zegt dat als kinderen iets fout doen, of hen iets niet lukt wij ervoor moeten waken om door woorden of door ons gedrag te laten merken dat wij vinden dat het kind een mislukkeling is. Wat wij laten merken gaat vastzitten in overtuigingen die het kind zich vormt over zichzelf. Het is heel normaal dat dingen niet meteen lukken en dat we fouten maken. Tenminste, ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die alles foutloos doet.
(Mocht jij iemand kennen, stel me dan aan hem of haar voor alsjeblieft :-))
Fouten zijn geweldige mogelijkheden om te leren, en gevoelens ook, die zijn er niet voor niets. Leren vertrouwen op je gevoelens en ze kunnen gebruiken om te duiden wat er met je aan de hand is, dat is een heel fijne vaardigheid om te bezitten.
Laat me weten wat je denkt.
