Wat zou jij doen?
Vorige week was ik bij de huisarts, niets ernstigs, ik blijf maar hoesten en dacht laat ik toch maar even kijken of er wat aan te doen is… In ieder geval, ik was bij de huisarts en wachtte op mijn beurt in de wachtkamer. Er kwam een vader binnen met een schattige dochter, ik denk dat ze ongeveer 3 was. De vader had zijn mobiel in zijn hand en ze liepen verder naar de tafels en stoelen die er staan. De dochter was al aan het babbelen toen ze binnenkwamen en daar ging ze vrolijk mee door.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd over wat ik ga zeggen, ik wil niemand veroordelen, ik weet hoe het is om het zo druk te hebben met je werk en de kinderen en dan ook nog vrij te moeten nemen om naar de huisarts te gaan met je kind. Maar goed, de dochter babbelde er dus vrolijk op los, wist precies waar ze wilde gaan zitten en waar papa moest zitten, ze bleef rondkijken en overal vragen over stellen. Alleen tussen al de vragen door zei ze denk ik een keer of vijf: “Papa met mij praten”. Papa antwoordde best redelijk op haar vragen, maar bleef ook bezig met zijn mobiel, hij keek niet op naar haar.
En toen dacht ik, hoe zou zijn dochter zich voelen? Ze blijft doorpraten tegen hem, maar geeft ook aan dat ze meer aandacht wil.
Hoe groeien kinderen in deze tijd op? Niet dat vroeger alles beter was, dat hoor je mij echt niet zeggen maar wel was er iets minder afleiding als je bij elkaar was misschien. Alles ging iets langzamer lijkt het wel. We hoefden niet 24/7 aan te staan voor onze hele vriendenkring bijvoorbeeld.
Er zijn heel andere uitdagingen in deze tijd waarin je kinderen opgroeien dan er waren toen wij opgroeiden. En mijn vraag aan jou is, denk je hier wel eens over na? Over hoe je wil zijn als je bij je kind bent, of bij de kinderen waar je voor zorgt? Praat je hier wel eens over met anderen? En wat bespreek je dan?
Soms hebben we geen keuze, maar wat doen we op de momenten dat we wél een keuze hebben? Gaan we dan naar buiten met de kids, doen we dan een spelletje met ze of lezen we voor? Of zijn we dan ook aan het scrollen en berichten beantwoorden en recepten aan het zoeken of reels aan het kijken…?
Deze momenten bieden een geweldige mogelijkheid om ons kind te laten voelen dat je van hem of haar houdt, dat hij of zij erbij hoort, en dat je blij met hem of haar bent. Dit gevoel te hebben dat je erbij hoort, dat is het basisverlangen van elk mens. Het gevoel te hebben dat je erbij hoort en dat je van belang bent. Dit is wat we leren van Adler (de grondlegger van de Adleriaanse psychologie waar ook Positive Discipline op gestoeld is). En binnen Positive Discipline weten we dat hoe vaker we het gevoel aan een kind geven dat het erbij hoort en van belang is, hoe meer het zich bemoedigd voelt en hoe beter het zich gaat gedragen, en dat is natuurlijk mooi meegenomen voor onszelf 😉
Binnenkort geef ik weer een cursus Opvoeden met Positive Discipline. Er zijn nog een aantal plekken als je wil meedoen. Misschien heb je het Positive Discipline boek al gelezen en vind je het fijn om echt te oefenen met alle goede tips en tools waar je over hebt gelezen. Je vindt hier alle informatie over de cursus, en je kunt me ook altijd mailen of bellen als je vragen hebt.
Voor nu wens ik je een fijne dag en hoop dat je wat extra tijd hebt of maakt om je kind wat vaker aandacht te geven (misschien eens op een moment dat ze er juist niet om vragen 😉 ) en je kind te bemoedigen en misschien wat meer tijd met ze door te brengen.
