Verbinding, het toverwoord wat mij betreft. Ik ben me steeds meer bewust dat verbinding prioriteit nummer 1 is. In de vorige blog schreef ik dat een van de deelnemers aan een cursus Positive Discipline dit vertelde na de cursus: “We zijn meer een gezin geworden, geven elkaar een high five en vieren fijne dingen die samen lukken.”
Juist dit, het gevoel dat je het samen doet, dat je er bent voor elkaar, dat is zo belangrijk willen kinderen zich goed voelen. En je weet, zoals Jane* altijd zegt: Kinderen die zich goed voelen doen het beter. En ja, dat slaat op alles natuurlijk maar waar wij vooral last van hebben is (verkeerd, onhandig, gekmakend) gedrag. Dus als een kind zich beter voelt gedraagt het zich ook beter. En dan is het ook niet meer nodig dat wij gaan preken, schelden, slaan, trekken, duwen… Er zijn veel effectievere (en respectvollere) manieren om gedragsverandering te motiveren.
Verplaats je maar eens in de wereld van een kind.
Stel je bent 8 of 10 of 15 en je hebt op school op je kop gehad, je hebt gekletst met een kind naast je en bent niet op tijd gestopt na de waarschuwing dat je nu toch echt moet opletten, je wilde graag je verhaal afmaken of die vraag van de ander beantwoorden. Op school wordt het dit keer hoog opgenomen of maken ze zich zorgen en wordt er gebeld met je ouders. Je komt thuis en je krijgt meteen een preek: “De juf belde net, en denk maar niet dat die zomaar belt, je hebt vast iets heel ergs gedaan. Ik ben het helemaal zat, ga naar je kamer en denk maar eens goed over wat je allemaal hebt gedaan!”
[Herkenbaar? Ben je wel eens uitgevallen tegen een kind omdat die iets had gedaan waar je van in de stress schoot, waardoor je ging denken, dit komt helemaal nooit meer goed? Of dat je gewoon niet wist hoe je moest reageren toen je bijvoorbeeld de juf aan de lijn had of de muziekleraar of met je partner sprak en die het niet meer zag zitten.]
Maar goed, je bent nu het kind. Hoe voel je je nu? Wat denk je? En wat voor besluit neem je? En vooral die besluiten, die bepalen toekomstig gedrag. Zie je jezelf in dit geval duidelijke, positieve besluiten nemen over jezelf, over hoe de wereld in elkaar zit en wat je moet doen om erbij te horen? Of niet? Zou je snel naar deze ouder toestappen als je hulp nodig had?
Stel je bent hetzelfde kind nu, zelfde situatie en je komt thuis en je wordt begroet met: “Goh, lieverd, de juf belde net. Ik denk dat het misschien niet prettig voor je was op school vandaag? Wil je me vertellen wat er gebeurde? Weet je, we kunnen het gedrag van anderen niet veranderen maar misschien kunnen we samen iets bedenken wat jou kan helpen een volgende keer. Zou je dat willen?”
Hoe voel je je nu? Wat denk je nu over jezelf, over je ouder? En wat voor besluiten neem je? En vooral die besluiten, die bepalen toekomstig gedrag. Zie je jezelf in dit geval duidelijke, positieve besluiten nemen over jezelf, over hoe de wereld in elkaar zit en wat je moet doen om erbij te horen? Ik denk dat je in ieder geval een stuk beter over jezelf en anderen denkt, of niet? En naar deze 2e ouder, zou je daar wél naar toe gaan als je in de toekomst problemen had en zocht naar iemand die jou zou kunnen helpen?
Ben je benieuwd hoe een cursus Positive Discipline voor ouders/opvoeders gaat, dan vind je hier meer informatie.
Wil je zelf met ouders en Positive Discipline werken, overweeg dan de opleiding tot Positive Discipline Parent Educator.
