Waar ik erg benieuwd naar ben is hoe jij met deze situatie om zou gaan, we liepen vanavond een eindje om door de wijk na het eten en we kwamen ook bij het speeltuintje. Daar is zo’n ronde schotel schommel, ik zal even opzoeken hoe zo’n ding heet… Gevonden, een nestschommel, nooit geweten dat het zo heet, ik heb ook maar even een plaatje toegevoegd dan herken jij het ook. Goed, er waren twee jongens van rond de 10 jaar denk ik, met die schommel aan het spelen, ze stonden elk aan een kant en duwden het ding naar elkaar toe, natuurlijk probeerden ze zoveel mogelijk kracht te zetten. Wij liepen een rondje en kwamen weer terug langs die schommel. Maar toen stond er een papa uit de buurt bij en waren ze alle drie met een ernstig gezicht aan het zoeken. Die papa uit de buurt was best een beetje aan het mopperen tegen de jongens dat ze niet zo wild hadden moeten spelen. Bleek dus dat een van de riemen kapot was gegaan, of nou ja, niet echt kapot maar er was een bout uitgevlogen en daarom was die riem los gegaan. Ze probeerden nu die bout te vinden. Wij boden aan te helpen met zoeken, maar ze hadden al heel goed gezocht. De papa droeg de jongens op morgen maar naar de bouwmarkt te gaan om een nieuwe bout te halen. Of de gemeente te bellen dat zij de schommel moesten komen maken. De ene jongen zei heel snel dat hij het zou doen en nadat ook de andere had beloofd het te doen ging die vader terug naar zijn huis. Ik vond het zo zielig voor die jongens, ze hadden niet echt iets fout gedaan, kregen best wel op hun kop, en eigenlijk ben ik blij dat ze niet op de schommel zaten toen die bout eruit vloog of dat er jongere kinderen op de schommel hadden gezeten toen dat gebeurde…
De jongens keken zo beteuterd, ze hielden zich goed maar het moet niet makkelijk zijn om van een vreemde zo op je kop te krijgen voor iets waar je eigenlijk niet veel aan kon doen.
De schommel is vrij nieuw (1 jaar oud denk ik) en er zou eigenlijk niet zo makkelijk een bout uit moeten kunnen gaan.
Ik bedacht me dat de jongens door hoe het nu gelopen was zich waarschijnlijk schaamden voor wat zij ‘fout’ hadden gedaan. Eigenlijk had ik nog even met die jongens willen praten om uit te vinden hoe zij zich voelden over het gebeuren en hen te vragen hoe dit nu opgelost kon worden. Maar goed, dat was een beetje mosterd na de maaltijd geweest.
Binnen Positive Discipline zeggen we dat je, als er iets gebeurt, als er iets fout gaat, dat je je dan moet richten op oplossingen, niet op schuld, schaamte of pijn.
Dus fijn dat er een volwassene bij komt als er iets gebeurt, maar die volwassene kan die gelegenheid gebruiken om de kinderen na te laten denken en verantwoordelijkheidsgevoel te leren. En dan niet door het hen voor te kauwen: “Jullie hebben iets stuk gemaakt, jullie moeten het zo en zo oplossen”. Maar door hen te vragen wat er is gebeurd, hen te laten vertellen en dan te vragen: “Hoe kunnen we dit nu oplossen?” Dán leren kinderen nadenken en verantwoordelijkheid nemen. Vaak zullen hun oplossingen je trouwens verrassen! En als ze er niet uitkomen hoe het op te lossen dan kunnen wij mee nadenken, en brainstormen met hen over oplossingen en hen een keuze laten maken over hoe ze het willen doen. En dan hebben ze misschien jouw hulp nodig bij de uitvoering ervan, dan kun je die bieden. En wat je zeker kunt doen is hen na afloop bedanken voor hoe ze het hebben opgelost 😉
In de loop van de cursus Opvoeden met Positive Discipline merk ik elke keer weer dat de deelnemende ouders steeds meer vertrouwen krijgen in hun eigen kunnen. Het lukt hen veel beter om vriendelijk EN vastberaden tegelijk met situaties om te gaan. Een van de eerste dingen waar we het in de cursus over hebben is het verschil tussen vragen en zeggen. Misschien heb je er al over gelezen in het Positive Discipline boek? Het gaat erom dat je ervaring opdoet met hoe je kind reageert als jij dingen ‘zegt’ (eigenlijk opdrachten geeft, doe dit, doe dat…. een beetje micromanagen zeg maar, totdat de taak is uitgevoerd naar jouw goeddunken) en hoe je kind reageert als jij dingen ‘vraagt’.
Misschien een idee om eens uit te proberen, een voorbeeld, je kind wil naar buiten en het regent. Je kunt zeggen: “Doe je jas aan!” (Doen ze dat dan meteen? en wat leren ze dan? Gehoorzamen?) of je kunt vragen: “Wat heb je nodig om buiten niet nat te worden?”. (Nu moet je kind nadenken, besluiten nemen en de consequenties aanvaarden van wat hij of zij besluit om te doen.)
In welk geval leren ze meer? Of beter gezegd leren ze dingen die je voor hen wil?
Ik ben erg benieuwd naar jouw ervaringen met vragen i.p.v. zeggen!
Hier vind je trouwens meer informatie over de cursus Opvoeden met Positive Discipline
