Een speelgoedgebitje, kun je daar iets van leren?

Ken je deze? Zo’n gebitje dat je met een draaiwieltje kunt opwinden en dat dan enorm gaat klapperen? Dit ding is extra leuk als je vijfjarige het voor zijn verjaardag krijgt of als je het

opwindt en op een houten tafel zet 😉

Weet je dat we onszelf er soms op kunnen betrappen dat we op zo’n gebitje lijken?

Beeld je eens in, je hebt haast, je wil ‘s ochtends snel weg en je kind werkt niet mee, treuzelt met uit bed komen, aankleden, eten, alles is een drama. Of je kind komt uit school en kijkt niet op of om naar zijn huiswerk en ondanks jouw herhaalde vragen ernaar en zijn geruststellingen haalt het onvoldoendes. Of je krijgt bezoek (die ene of twee die er mogen komen) en je hebt het hele huis op orde en je kind vindt het een goed idee om in de woonkamer te voetballen en er sneuvelt een plant.
Zo’n scenario, beeld je dat eens in.

Wat denk je wanneer zoiets gebeurt? Dit: “#$@^%$%#%^#^0” ..
Wat doe je wanneer zoiets gebeurt?
Hoe reageer je?

De meeste ouders zullen dan een beetje gaan lijken op het gebitje en er volgt een stroom van “ik heb het je nog zo gezegd, je luistert ook nooit, hoe vaak moet ik het nog zeggen, kom nou toch, schiet op, treuzel niet zo, we hebben geen dagen de tijd, als je niet waardeert wat ik allemaal voor je doe, doe toch eens voorzichtig, waarom lijk je niet meer op je oudere zus…”

We vertellen het kind wat het fout heeft gedaan, wat het had moeten doen, hoe het zich moet voelen, dat het zijn excuses moet aanbieden, dat het de zooi moet opruimen (terwijl we waarschijnlijk al zelf in de opruimmodus zijn geschoten), we zeggen dat het niet nog eens moet gebeuren, we herhalen eerdere waarschuwingen, we vergelijken het kind met andere kinderen, we vragen om het waarom en willen geen antwoord horen want we moeten zelf nog ventileren…. en we herhalen dit allemaal nog een paar keer zodat ze het goed snappen.

Beeld je eens in dat jij kind bent en dit wordt over jou uitgestort, wat doe jij dan?
Luister je en probeer je antwoorden te formuleren en denk je ‘je hebt helemaal gelijk, ai dat moet ik anders doen’?
Of haak je af, voel je je verdrietig of boos worden, vind je het onrechtvaardig, ga je aan andere dingen denken om de tijd door te komen en wacht je tot het mechanisme stilvalt?

“Ja ja Neda,” denk je nu misschien, “maar een kind moet toch snappen dat het fout is wat het heeft gedaan?
Hoe weet hij dat anders?”

Ik gebruik dit gebitje in de cursus voor een stukje bewustwording (niet om te plagen).

En daarna gebruiken we dit om ons te verdiepen in wat het is dat we graag willen. Wat willen we dat er gebeurt, wat willen we onze kinderen leren en wat werkt dan wél, want een enorme preek als je iets fout hebt gedaan, daar leer je vaak niet zo veel van (behalve zelf ook een preek geven als een ander iets fout doet :-))

Wil je zelf meedoen met een cursus kijk dan hier. En voor meer informatie kun je me mailen via de contactpagina.