MACHTSSTRIJD – heb ik nou nooit met mijn kinderen…
Herken je dit: met de beste bedoelingen geef je een advies aan je kinderen of maak je een opmerking over iets dat ze niet goed doen. En dan ontploft de boel, ‘je moet niet zo stom doen’, ‘heb ik allang geprobeerd’, ‘je snapt er helemaal niets van’, ‘boeien’ (die snap ik nog steeds niet…) en gezucht, gesteun en een hele berg negativiteit is je deel.
Ik heb geprobeerd te tekenen hoe je je dan kan voelen, zie plaatje hierboven…
[Voor de gelukkigen onder ons die nog heel kleine knuffeltjes als kinderen hebben is dit misschien wat minder herkenbaar…. maar lees vooral mee, want de tijd gaat komen….]
Wat ik bedoel is dit. Je kind heeft een probleem en jij hebt de oplossing, dus die geef je. Je kind zou daar toch heel erg blij mee moeten zijn zou je denken. Nou niet altijd dus, is echt gebleken, proefondervindelijk én van heel wat ouders gehoord…
Wat gebeurt er? Het lijkt vanuit je eigen blik zo simpel. Iemand heeft hulp nodig en jij bent de reddingsboei, mooi toch? Maar daar zit je kind dus niet op te wachten…
En de grote vraag is ook, tenminste als je dit al eens hebt meegemaakt, waarom trap je er dan weer in, de volgende dag, de volgende week…. je blijft maar adviezen geven en opmerkingen maken. Alsof het nog niet duidelijk is, nadat je al een paar keer vervelende reacties terug hebt gekregen….
Waarom we dat doen? Nou iedereen wil graag van belang zijn en behulpzaam zijn. En dat willen we zeker naar onze kinderen, toch?
Wat wil je kind dan wel als hij of zij geen advies wil hebben?
Als alles dat jij zegt niet goed is?
Je kind wil vooral horen dat hij of zij capabel is, dat je met hem of haar meeleeft. Dat het vast wel lukt, dat je er vertrouwen in hebt en dat hij of zij vast wel een idee heeft of een oplossing vindt.
Hoe pak je dat aan?
Misschien kun je eens voorzichtig polsen wat er precies aan de hand is. Dan meer vragen stellen om het beter te begrijpen (aandachtig luisteren.) En daar dan empathie voor tonen.
Vervolgens vraag je wat voor ideeën je kind heeft, of wat voor oplossingen hij al bedacht heeft (nieuwsgierigheidsvragen stellen) en als hij daar al wat van geprobeerd heeft, hoe dat ging. Vaak zijn kinderen (en volwassenen trouwens ook) hier al heel erg mee geholpen. Er komt weer lucht. De verbinding tussen het rationele brein en het primitieve brein raakt hersteld (brein in de handpalm). Dus grote kans dat je kind hierna weer door kan zonder dat jij oplossingen hebt hoeven aandragen of je ermee ‘bemoeid’ hebt.
Maar als je nog iets toe te voegen hebt zou je kunnen vragen of hij wil horen wat jouw ideeën zijn. En dan – pas dan – mag je je ideeën uiten. En dan wel zo neutraal mogelijk. Dus niet ‘ik vind dat je …. moet doen’ maar ‘ik zou … proberen of misschien helpt …’.
Probeer je dit eens uit? En laat je me dan weten hoe het ging?
Ik hoor het heel graag!
