Ik kreeg een filmpje doorgestuurd in een vriendinnengroep (van een vriendin met zelf al oudere kinderen).
Op het filmpje was een peuter van 3 jaar oud te zien, hij zat in een kinderstoel aan tafel te eten en hij werd gebeld via mobieltje van mam. “Dat is leuk,” zie je hem denken, “ik krijg telefoon”. Hij neemt de telefoon aan.
Blijkt tot zijn grote verrassing Sinterklaas te zijn. (Doe jij dat ook, je kind laten bellen door Sinterklaas?).
Sint vroeg zijn naam en wist toen dat hij 3 jaar oud was (grote verrassing wederom bij het jongetje).
Kindje nam relaxed een hapje van zijn eten terwijl Sint in het boek gaat opzoeken wat er over het jongetje staat.
“Oei,” zegt Sint, “er staat ook in het boek dat je stout bent geweest,” kind schrikt enorm, zet grote ogen op, en Sint vervolgt dat het kind geen groenten eet. Kind begint heel angstig en heftig te huilen, dus mama zegt snel dat kind wel groenten gaat eten. ‘Ja’ knikt het jongetje tussen wat snikken door, “ja ik ga groenten eten Sint, ik eet mijn groenten”. Sint vindt dat gelukkig wel fijn (denk ik) en zegt nog iets (van schrik weet ik ook niet meer wat) en maakt dan aanstalten om op te hangen, het jongetje zegt netjes dag en als Sint ophangt begint hij wederom van angst en schrik te huilen.
IS DIT NOU OPVOEDEN???
Ik kreeg spontaan de neiging om mijn vriendin op te bellen en eens goed de waarheid te zeggen, hoewel zij het niet zelf gefilmd had en het ook niet bedacht had.
Jeetje, wat wil ik graag de ouders van dit leuke jongetje in mijn cursus, niet om boos op ze te worden (wees gerust zo ben ik niet) maar om ze te leren wat er gebeurt als je dit soort dingen doet. En wat je er vooral niet mee bereikt. En hoe je het probleem dat je hebt wél effectief en respectvol kunt aanpakken.
Binnen Positive Discipline noemen we hoe het nu gebeurde een ‘korte termijn-oplossing‘. Waarschijnlijk zaten de ouders van dit kind met de handen in het haar. Waarschijnlijk wil het kind echt geen groenten eten en denken ze dat op deze manier op te lossen. Tsja, waarschijnlijk gaat dat wel lukken, in ieder geval zal het kind de komende keren zijn groenten opeten. Maar waarom zal hij dat doen? En vooral hoe lang ‘werkt’ deze gekozen oplossing.
Verplaats je eens in het kind. Je wordt gebeld door iemand waar je tegenop kijkt. Die iemand probeert jou iets te laten doen door ‘dreiging’. Hij heeft de macht om te maken dat jij moet accepteren wat hij wil. In dit geval moet het jongetje doen wat Sint wil want anders….
Wat zou er door jouw hoofd gaan als jij het kind was?
“Hoe weet Sint dit? Waarom heb ik nou niet mijn groenten gegeten? Ik krijg straf. Ik ben stout. Sint houdt niet van mij. Ik hoor er niet bij. Mama en papa kunnen mij niet beschermen…”
Hoe zou jij je voelen? Rot, angstig, bang…?
Dit kind besluit snel toe te geven. Aangezet door mama besluit hij zich te conformeren. Als dit jongetje wat ouder was geweest had hij ook kunnen besluiten dat hij wraak ging nemen, expres niet meer doen wat Sint wil (‘want het kan me toch niets schelen’ Stoer doen, de clown uithangen, dat soort dingen…).
Dus je kind leert dat iemand die de macht heeft het voor het zeggen heeft, dat je beter mee kunt werken want anders…
Is dat wat je wilt als ouder zijnde?
Nee, je wilt dat je kind leert besluiten te nemen niet uit angst of uit wraak maar omdat het het goede is om te doen.
Bovendien wil je altijd dat je kind het gevoel blijft houden dat hij erbij hoort en van belang is. Deze dingen raken aangetast als je je kind probeert te motiveren door hem angst aan te jagen.
Wat kunnen ouders wél doen als hun kind geen groenten wil eten?
Ze kunnen een van de tools gebruiken die wél werken op de lange termijn en die je leert met Positive Discipline.
Ik noem er even een paar, maar er zijn er veel meer die je in deze situatie kunt gebruiken.
- Je kunt je kind laten meehelpen met boodschappen doen en koken (dit bevordert de autonomie en eigenaarschap en zal er eerder voor zorgen dat je kind meer dingen gaat eten).
- Je kunt je kind beperkte keuzes geven (er zullen misschien groenten zijn die het wel lust en je kunt daar een keuze in geven).
- Je kunt je kind vragen om uit te leggen aan jou wat er niet lekker is aan groenten, misschien helpt het om ze rauw, of gepureerd of in stukjes of gegrild of als onderdeel van een saus of…. aan te bieden.
- Je kunt er geen punt van maken, we eten dit vanavond, en we genieten van elkaars gezelschap, wat we eten is ondergeschikt daaraan (je kind kan relaxen en leert langzaamaan vanzelf mee te eten als de angel eruit is).
- Je kunt je kind zelf laten opscheppen en bepalen wat hij eet (bevordert autonomie, en je kind leert aan te geven hoe veel honger hij heeft). En bijscheppen mag altijd.
Dus, mijn vraag aan jou is, wil jij meedoen aan een cursus opvoeden met Positive Discipline om deze en nog veel meer effectieve tools te leren gebruiken? Om de theorie achter het gedrag van kinderen te leren en om daar dan met oplossingen te komen die wél werken? Kijk hier voor mijn eerstvolgende cursus en geef je op!
groetjes,
Neda
